Zondag rijdt Filip Meirhaeghe met de WB-wedstrijd van Houffalize zijn laatste grote mountainbikerace op wereldniveau. "Ik wil me amuseren en met een goed gevoel van de fiets stappen", zegt hij aan Sporza.

"Houffalize is gewoon de perfecte wedstrijd om afscheid te nemen", vertelt Meirhaeghe. "In 2000 won ik in Houffalize, daarna werd ik er ereburger. Er heerst altijd een enorme ambiance en na de race trakteert mijn sponsor op 12 vaten La Chouffe", schetst Meirhaeghe de omstandigheden.

"Wordt het een gewone koers of wordt het toch iets emotioneels? Ik besef momenteel zelf eigenlijk nog niet dat het mijn laatste grote wedstrijd wordt. Neirhaeghe wil zijn beste beentje nog eens voorzetten, maar belooft niks. "Ik ben teleurgesteld over mijn vorm. Ik heb een paar keer zwaar getraind, maar ben niet 100 procent. Ik ben een beetje bang."

"Het is een feit dat ik de zware trainingen fysiek misschien nog wel aankan, maar mentaal niet meer. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam al verstijft als ik weet dat ik zal afzien op training. Ik moet naar dat gevoel luisteren en ermee stoppen. Eind dit seizoen stap ik sowieso van mijn mountainbike, maar er is een kansje dat ik er nog een seizoen op de weg aan toevoeg", klinkt het.

Tijd om terug te blikken. Wat was het hoogtepunt in de carrière? "Mijn wereldtitel in Lugano in 2003", antwoordde Meirhaeghe zonder nadenken. "Daar boekte ik een overwinning. Mijn olympisch zilver in 2000 was ook apart, maar dat was geen overwinning, wel een mooie prestatie."

"De dopingzaak was dan weer een smet, al ben ik teruggekeerd op niveau met een zevende plaats op het WK 2006 en de tiende plaats in de Wereldbeker 2007. Ik ben wel bang voor het zwarte gat", kijkt Meirhaeghe de toekomst wat onzeker tegemoet. "Ik ben in veel geïnteresseerd, zowel in sport als dingen daarbuiten. Ik wil dus veel doen, maar de jobs vallen niet uit de lucht."

Meirhaeghe is begin maart 38 jaar geworden. Een mooie leeftijd om te stoppen en de evolutie van het mountainbike in enkele rake zinnen samen te vatten. "Ik zag deze sport evolueren van zeer amateuristisch naar zeer professioneel. Toen ik in 1987 begon, was het een gewone sport en reden we nog met gewone sportschoenen. Nu gaat het er heel anders aan toe. Ik maakte alle stadia mee, ook de gouden tijd eind jaren 90. Ik heb dankzij de sport bijna de hele wereld gezien. Ik deed veel levenservaring op en evolueerde naar de persoon die ik wilde zijn. Het is mooi geweest."

sporza.be



Misschien ook interessant: